Η αβεβαιότητα ως μέρος της ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας

Δεν φοβόμαστε τα ύψη, φοβόμαστε να πέσουμε.

Δεν φοβόμαστε την αγάπη, φοβόμαστε να πληγωθούμε, αγωνιούμε να μην μείνουμε μόνα.

Δεν φοβόμαστε την οικειότητα, φοβόμαστε πως αν δείξουμε το εαυτό μας σε αυτό τον κόσμο, δεν θα του αρέσει. Ότι εάν εμπιστευτούμε, μπορεί να εγκαταλειφθούμε.

Δεν φοβόμαστε να πετάξουμε, φοβόμαστε να μην χάσουμε τον έλεγχο, φοβόμαστε να πεθάνουμε.

Ελπίζω να έχουμε το θάρρος να διακινδυνεύουμε.

Ελπίζω να πέφτουμε, έτσι ώστε να διαπιστώνουμε πως το άλμα δεν ήταν τόσο μεγάλο όσο νομίζαμε.

Εύχομαι τα πόδια μας να προσγειώνονται στο έδαφος και να νιώθουμε το χαμόγελο και τα δάκρυά μας όταν ανακαλύπτουμε τον χαμένο χώρο μας που πάντα υπήρχε εκεί.

Ελπίζω να έχουμε το θάρρος να συνδεόμαστε, και το θάρρος να θρηνούμε εάν δεν τα καταφέρνουμε. Και όχι γιατί είμαστε αδύναμα ή ευαίσθητα, αλλά επειδή είχαμε το κουράγιο να ανοίξουμε την καρδιά μας με ορμή, καθώς τα αλατισμένα δάκρυά μας έτρεχαν μέσα από το ίδιο μας το αίμα.

Μας εύχομαι να εκπνέουμε, να εκπνέουμε και να καταφέρνουμε να συνδεόμαστε. Εγώ με εμένα, και εσύ με εσένα. Εγώ με εσένα, και εσύ με εμένα.

*κάτι από την ουσία της ψυχοθεραπείας, όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ.