Σχετικά με την αποσύνδεση

"Είχα χτίσει έναν τέτοιον τοίχο ανάμεσα από τις εμπειρίες μου και του πως ένιωθα για αυτές τις εμπειρίες, που δεν μπορούσα να τα βιώσω και τα δύο ταυτόχρονα. Μπορούσα να μιλήσω για τα τραύματα μου, αλλά δεν μπορούσα να τα αισθανθώ. Όταν προσπάθησα να τα φέρω όλα μαζί, ένιωσα πώς χώθηκα μέσα στο ίδιο μου το κεφάλι".

Τα παραπάνω λόγια (λίγο παραλλαγμένα) ανήκουν σε μία πελάτισσά μου. Αποτελούν μία βαθιά επίγνωση που ήρθε στην επιφάνεια (έγινε μορφή) ύστερα από αρκετό χρόνο συνεδρίων.

Με ψυχολογικούς όρους η παραπάνω κατάσταση ορίζεται ως αποσύνδεση. Η αποσύνδεση είναι μία σύνθετη αμυντική διαδικασία που μας προστατεύει και διατηρεί την ομοιόσταση μας, ενώ παρουσιάζεται με πολλές μορφές (η προαναφερόμενη είναι μία από αυτές).

Παρουσιάζεται κατά τη διάρκεια που βιώνουμε μία τραυματική διαδικασία και αυτό είναι απολύτως ωφέλιμο, καθώς μας προστατεύει από πιο επίπονες επιπτώσεις του τραύματος.

Η αποσύνδεση μπορεί να γίνει δυσλειτουργική όταν εξακολουθεί να γίνεται συνεχόμενα και σε άλλες καταστάσεις. Για παράδειγμα μπορεί το άτομο μέσω της αποσύνδεσης να απομονώνεται καθώς νιώθει οτι απειλείται (χωρίς να υφίσταται πραγματικός κίνδυνος εκείνη τη στιγμή) ή ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί μία κατάσταση.

Η αποσύνδεση λοιπόν μπορεί να μας προστάτεψε κάποια στιγμή στο παρελθόν ή ακόμα και να μας προστατέψει κάποια στιγμή στο μέλλον. Μπορεί όμως και να μπει εμπόδιο στη σύνδεσή μας με τον ίδιο μας τον εαυτό αλλά και με τους άλλους.

Θα παρατηρήσατε πως χαρακτήρισα την αποσύνδεση ως μία διαδικασία προστατευτική. Και πολύ εύλογα θα με ρωτούσατε πώς λοιπόν ο οργανισμός μας θα απελευθερωθεί από αυτή τη διαδικασία, αφού την αντιλαμβάνεται ως μία διαδικασία που παρέχει ασφάλεια;

Λοιπόν το κλειδί βρίσκεται ακριβώς εκεί. Στην ασφάλεια.

Μέσω της θεραπευτικής σχέσης σιγά-σιγά αρχίζουμε να νιώθουμε ασφαλείς και αυτή η ασφάλεια εδραιώνεται όλο και περισσότερο καθώς ο χρόνος περνάει. Έτσι ο οργανισμός μας, αρχίζει να εμπιστεύεται και σιγά-σιγά δεν βάζει μπροστά την αποσύνδεση για να προστατευτεί. Αρχίζει να δοκιμάζει τη σύνδεση με τον ίδιο του τον οργανισμό (σώμα - συναίσθημα - σκέψη), αλλά και με το περιβάλλον του (στη συγκεκριμένη συνθήκη με την ψυχοθεραπεύτρια του). Αρχίζει να νιώθει ασφάλεια μέσα στη σύνδεση και έτσι η αποσύνδεση έρχεται ξανά στο προσκήνιο μόνο όταν και για όσο πραγματικά είναι ωφέλιμο και προστατευτικό.

Η αποσύνδεση λοιπόν (όπως και κάθε αμυντικός μηχανισμός) δεν είναι μια διαδικασία που πρέπει να απελευθερωθούμε από αυτήν για να νιώθουμε καλύτερα. Είναι μια διαδικασία ανθρώπινη και απολύτως χρήσιμη. Το θέμα δεν είναι να μην ξανά συμβεί. Το θέμα είναι να εμπιστευτούμε πως όταν συμβαίνει κάτι θέλει να μας πει. Χρειάζεται να την ακούσουμε, να σταθούμε και ύστερα να την αφήσουμε να φύγει, επιτρέποντας μας να ξανά αφεθούμε στην ασφάλεια της σύνδεσης.